Ik moest weer eens een keer schaterlachen toen ik een video van ‘Between mom and son’ zag op Facebook. De moeder gebruikt in haar dagelijkse vocabulaire een zeer grappige combinatie van Sranan en Nederlandse scheldwoorden. Die rijgt ze als een verbale ketting aan elkaar.
Taal – en alles daaromheen, dus ook en vooral scheldwoorden – is iets dat vaker voorkomt in ‘Between mom and son’. Als het niet gaat om ‘krooi water’ in plaats van ‘kleur water’ gaat het om de zoon die zijn moeder op haar Nederlands taalgebruik wil corrigeren, of om odo ‘snijden’ in de vorm van bekende Surinaamse liedjes, of veranderde gezegdes zoals ‘eens in een blauwe verre diepe jaar’. Moeder en zoon weten hun dialogen op grappige en interessante manieren te presenteren aan hun volgers, en blijkbaar gaat dat goed, omdat ze recent hun 14.000ste volger op Facebook hebben bereikt.
Voor wie niet tegen scheldwoorden kan, is het aangeraden om de video’s niet te bekijken of te beluisteren want dat is bijna het enige dat je hoort. Mijn moeder, die sommige van de woorden niet eens kan uitspreken kan wel soms viermaal achter elkaar naar dezelfde video kijken; en gezien zij niet bij kan komen van het lachen kan ik concluderen dat het elke keer even grappig voor haar blijft. Maar nu is een van de video’s dus het onderwerp van mijn blogpost.
Het begon heel simpel: de zoon vroeg zijn moeder om enkele vragen te beantwoorden. Bij elk goed antwoord zou zij SRD 100 ontvangen, en bij de laatste (die de moeilijkste bleek te zijn) kon zij SRD 200 verdienen. Maar als ze de laatste fout had, zou ze al haar opgespaarde honderdjes verliezen. Dat klonk als muziek in Mama Dani’s oren! “Mi de toch, dat mi lobi toch.” zei ze nog. Alle vragen hadden te maken met meervoudsvormen, en dat was lekker makkelijk voor Mama Dani. Vlot ging ze door de eerste vier heen: kannen, lepels, huizen, bomen, vorken “Soema no sab’ den sani dati?” vroeg ze zichzelf. Met een geniepig lachje ging haar zoon naar de laatste vraag; Een soft, twee..? “Soften” riep Mama Dani met zekerheid. Lachend vroeg zoontje lief (of moeten we zeggen zoontje stout) weer wat het meervoud van soft is. Alhoewel zij niet vond dat ‘twee soften’ fout was ging zij toch door met raden… twee softenen? twee soffen? Volgens de regels van het spel had mama Dani al haar centjes verloren, maar ze is een strijder, dus een seconde voor de video stopt probeert zij nog een keer: “twee soffinken”.
Wij zouden geen Tongo is Taal zijn als wij de lezer niet zouden uitleggen wat wel het meervoud is van ‘soft’. Soft is een ontelbaar zelfstandig naamwoord en heeft geen meervoud. Het zelfstandig naamwoord welke voor ‘soft’ geplaatst moet worden kan wel in het meervoud staan: dus een fles soft, twee flessen soft. Hetzelfde geldt voor water, of wijn, of rijst. Maar, sommige van deze niet-telbare zelfstandige naamwoorden krijgen soms toch een meervoudsvorm, bijvoorbeeld waters. Als mama Dani slim was geweest had ze dus kunnen proberen: twee softs.